Ik ben een natuurmens, woon in Schiedam, werk in Rotterdam. Geen ‘echte natuur’ om mij heen dus. Ik trek er dan ook graag regelmatig op uit om in ‘de echte natuur’ te kunnen zijn. Daar waar ik mij één voel met de natuur…

Maar is die eenheid er dan niet in de stad?

Mijmerend kijk ik naar een paar meerkoeten die hun intrek hebben genomen in een sloot in Crooswijk, Rotterdam. Zij, zittend op een nestje van takjes, plastic en een heleboel andere zooi. Hij, nog meer zooi aanslepend om het nestje steviger en veiliger te maken.
Ik vraag me af: Zouden zij liever buiten wonen om zich meer verbonden te voelen met het geheel? Zouden zij, nu ze hier midden in de stad wonen, zich niet verbonden voelen, zich geen onderdeel van het geheel voelen?
Voor de meerkoeten is het een vanzelfsprekendheid: zij zijn verbonden. Altijd. Ook in de stadse omgeving, omringd door zooi. Zij vinden het ook geen zooi, maar zien het als bouwstenen voor hun nest. Materiaal om vorm te geven aan hun instincten.

Ook wij zijn onderdeel van de natuur. Ook wij zijn verbonden met alles. Waar we ook zijn. Misschien is het in de grote stad soms even zoeken en misschien moet je er wat meer moeite voor doen om het te ervaren: maar de verbinding is er.

Altijd.