Hoe helder is het zonder donker?
Helderheid, het licht, lichtheid… We zijn er zo op gericht en zouden het donker liever vergeten, verbannen. Maar hoe helder is het eigenlijk zonder donker?
Voordat ik hier was
In een visualisatie werden we meegenomen naar de tijd (als tijd daar bestaat) vóór onze geboorte. Ik dobberde, zweefde, was aanwezig in het heerlijke niets en het heerlijke alles. Het voelde fijn, warm, donker en licht, vol liefde, veilig… Het voelde thuis.
En toen was het tijd. Tijd om naar de Aarde te gaan.
Zo zin in
Ik had er zo ontzettend veel zin in! Ik keek er zo ontzettend naar uit! Onbevangen, vol verlangen! Net als het gedichtje dat ik zo veel jaar eerder schreef over het zaadje dat op het punt staat te ontkiemen:
Daar ben je dan
Al was je er al
Diep verscholen onder de grond
geduldig wachtend tot de juiste tijd
Je was en je droomde
Over hier
Over daar
Over leven
Over ooit
En opeens besefte je:
‘Het is zo ver
Dit is mijn moment’
Vol vertrouwen brak je open
Zette jij jouw eerste stap
Zo klein
Zo kwetsbaar
En daarom juist zo groots
Daar ben je dan
Onbevangen
Vol verlangen
ga jij
jouw leven tegemoet
Aankomen op Aarde
De teleurstelling en weerstand die ik voelde toen ik op mijn plek hier op Aarde aankwam… Donker, grauw, industrie, vervuilde lucht. Mensen die de Aarde en elkaar uitbuiten, afslachten, vermoorden. Jeetje wat heftig… Hoe kon ik hier zijn, hier leven, zonder daar niet aan onderdoor te gaan?
Donker en licht samen
Het is nu 47 jaar later. En ik ben er nog steeds :) Ik ben er niet aan onderdoor gegaan. Naast het donker, dat ik nog steeds ervaar, is ook het licht erbij gekomen. Jaren heb ik geprobeerd het donker uit mijn leven te halen. Ik accepteerde het niet, bleef me er tegen verzetten. Een zinloze strijd. Want het donker is er. Het is een wezenlijk onderdeel van het leven hier op Aarde. Van mijn leven hier op Aarde. Pas toen ik dat besefte en ik het donker kon toelaten en er kon laten zijn, kreeg het licht in mijn leven zo veel meer ruimte en kracht.
Work in progress
Bij Dag 2 liet ik me inspireren door Jennifer Tee en hoe kunst en mens elkaar kunnen beroeren. Het masker als imprint was ontstaan. Maar het was nog niet klaar en kreeg een vervolg. In mijn hoofd (toch weer dat hoofd) wist ik al snel 3 dingen: het masker werd goud, kreeg een blinddoek voor en een tooi van bladeren. En zo geschiedde…
En toen was het klaar. En het deed me… NIETS.
Een leuk maskertje, maar het zei eigenlijk niets over mij. Onbewust bleek ik mijn eigen masker gemaakt te hebben. Het masker dat ik draag als ik mij beweeg in de buitenwereld. Een masker die de buitenwereld buiten houdt en mijn binnenwereld binnen. Veilig gescheiden van elkaar.
Het masker sluit letterlijk mijn ogen af, zodat mensen mij niet in de ogen kunnen kijken en ik ze op afstand kan houden.
Heel lang heb ik mijn masker gedragen, en nog steeds. Maar het wordt steeds meer helder én noodzakelijk om mijn binnenwereld naar buiten te brengen, te laten zien en te laten spreken.
Ik mag mijn masker af gaan zetten.
Terug naar met mijn Kunstenares op avontuur
